Paschał

Paschał - to duża woskowa świeca będąca symbolem Zmartwychwstania Chrystusa. Paschał jest święcony podczas liturgii Wigilii Paschalnej w Wielkiej Soboty i używany jest przez cały rok liturgiczny w różnych obrzędach liturgicznych.

W Wigilię Paschalną, po rozpaleniu ogniska i poświęceniu ognia, kapłan specjalnym rylcem rzeźbi w tej woskowej świecy krzyż, wypisuje na woskowej świecy pierwszą i ostatnią literę greckiego alfabetu: A (alfa) i O (omega), co ma symbolizować, iż Chrystus jest Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem (por. Ap 22,13). Następnie, pomiędzy ramionami krzyża kreśli cyfry bierzącego roku (patrz: ilustracja). Wypowiada przy tym słowa:

• Chrystus wczoraj i dziś (kapłan żłobi pionowe ramię krzyża),
• Początek i Koniec (żłobi ramię poziome),
• Alfa i Omega (żłobi te litery nad ramieniem pionowym krzyża),
• Do niego należy czas (żłobi pierwszą cyfrę roku),
• i wieczność (żłobi drugą cyfrę),
• Jemu chwała i panowanie, (żłobi trzecią cyfrę),
• przez wszystkie wieki wieków. Amen (żłobi czwartą cyfrę roku).

Następnie celebrans wbija w paschał pięć pieczęci (w środku których znajdują się ziarna kadzidła), symbolizujących pięć ran Jezusa Chrystusa na krzyżu. Wypowiada przy tym słowa:

• Przez swoje święte rany (1 pieczęć)
• jaśniejące chwałą (2 pieczęć)
• niech nas strzeże (3 pieczęć)
• i zachowuje (4 pieczęć)
• Chrystus Pan. Amen (5 pieczęć)

Świeca ta, zostaje w uroczystej, trójetapowej procesji wniesiona do ciemnego wnętrza świątyni ze śpiewem: "Światło Chrystusa!". Od paschału w liturgię Wigilii Paschalnej odpalamy swoje świece, na znak przyjęcia Światła Chrystusa - prawdy o jego zmartwychwstaniu. Chwilę później prezbiter lub diakon śpiewając tzw. orędzie wielkanocne (Exsultet) zwraca się przodem do paschału, śpiewając o nim następujące słowa: "Przyjmij Ojcze Święty wieczorną ofiarę uwielbienia, którą Ci składa Kościół Święty, uroczyście ofiarując przez ręce swoich sług tę świecę, owoc pracy pszczelego roju. Prosimy Cię przeto, Panie, niech ta świeca poświęcona na chwałę Twojego imienia, nieustannie płonie, aby rozproszyć mrok tej nocy. Przyjęta przez Ciebie, jako woń przyjemna, niechaj się złączy ze światłami nieba. Niech ta świeca płonie, gdy wzejdzie słońce nie znające zachodu: Jezus Chrystus, Twój Syn Zmartwychwstały, który oświeca ludzkość swoim światłem i z Tobą żyje i króluje na wieki wieków".

W liturgii chrzcielnej podczas Wigilii Paschalnej poświęcenie wody dokonuje się przez włożenie paschału do chrzcielnicy z wodą.

Paschał stoi obok ołtarza wraz z figurą Chrystusa Zmartwychwstałego aż do końca okresu wielkanocnego (czyli do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego). Tej wyjątkowej woskowej świecy przysługuje w czasie liturgii oddanie czci przez głęboki ukłona oraz okadzenie.

Krzyż

(z łac.: crux) - narzędzie męki Chrystusa, symbol wiary chrześcijańskiej, a także jeden z najważniejszych gestów liturgicznych.

Występuje we wszystkich kulturach jako tzw. krzyż solarny, równoramienny, wpisany w koło symbolizujące tarczę słoneczną; na płaskorzeźbach aryjskich występuje jako krzyż napierśny - znak władzy, w Indiach i Egipcie znak pomyślności. Krzyż Chrystusa nie ma z krzyżem solarnym żadnego istotnego związku. Święty Paweł uczy "głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan..." (1 Kor 1,23-24). Tak więc, mimo podobnego układu przestrzennego - przecięcia dwóch linii - krzyż Chrystusowy sięga ku bolesnemu dziejom ludzkiemu grzechowi.

Śmierć krzyżowa podjęta dla zbawienia ludzkości, uczyniła z krzyża symbol zwycięstwa i miłości. Na tym właśnie polegało genialne przeczucie św. Pawła, który w czasach prześladowań za wiarę, kiedy krzyż budził zrozumiało grozę, głosił jednak miłość krzyża. Chrześcijanie długo lękali się tego znaku. Jeszcze na soborze w Nicei (325 r.) na tronie cesarskim leżała tylko otwarta księga Pisma Świętego. Jednak zniesienie kary krzyża przez Konstantyna Wielkiego i odnalezienie przez św. Helenę relikwii Krzyża Pańskiego (w 309 roku), sprawiły, że znak ten stał się coraz powszechniej symbolem chrześcijaństwa. Od IX wieku znak krzyża złączył się z plastycznym przedstawieniem postaci Chrystusa triumfującego, Króla Chwały. Dopiero w późnym średniowieczu pojawiły się tzw. krzyże mistyczne, przedstawiające Chrystusa cierpiącego, rozciągniętego na krzyżu z grymasem bólu na twarzy. Zasadniczo krzyż z wizerunkiem Chrystusa cierpiącego winien się znajdować w bezpośredniej bliskości ołtarza. Może nim być przyniesiony w procesji krzyż procesyjny, ustawiony obok ołtarza. Ministrant niosący krzyż procesyjny nigdy nie przyklęka z krzyżem, ale wykonuje ukłon.

Krzyż przybiera różną formę: krzyż procesyjny - będący w każdym kościele, papieski, arcybiskupi, biskupi - to pektorał, a także krzyż łaciński, grecki, jerozolimski, krzyż św. Andrzeja (X). W krajach katolickich krzyż wieńczący wieże i kopuły kościołów, krzyże przydrożne, nagrobki, nierozerwalnie łączą się z ich krajobrazem. Krzyż jest obecny w każdym chrześcijańskim domu, szkole, zakładzie pracy. Struktura krzyża jest bardzo zbliżona do struktury Eucharystii. Belka pinowa łączy niebo z ziemią, a belka pozioma - symbolizuje ramiona Chrystusa, który chce wszystkich przyciągnąć do siebie (J 12,32); a więc zjednoczyć ludzi między sobą.