Tabernakulum

Tabernakulum (z łac.: tabernaculum = namiot, przybytek, świątynia) - to miejsce przechowywania Najświętszego Sakramentu w kościele. Nie było znane pierwszym chrześcijanom, którzy spożywali Eucharystię w czasie uczestniczenia w niej, pozostała zaś część konsekrowanego chleba była zanoszona chorym i więźniom przez akolitów. Wspólna eucharystia była odprawiana bowiem tylko raz w tygodniu; w niedzielę. Nie jest prawdą, iż pierwsi chrześcijanie zabierali ze sobą Eucharystię (dziś powiedzielibyśmy: Komunię) do swoich domów. Owszem, zabierano do domów ze zgromadzeń eucharystycznych pobłogosławione chleby, lecz były to tzw. eulogie, a nie postacie konsekrowane. Chleby te były rozdawane biednym i chorym.

Wraz z rozwojem chrześcijaństwa i pojawieniem się zagrożenia profanacji należało znaleźć nowe rozwiązania. Początkowo konsekrowany chleb przechowywano w zakrystiach. Jednak w gotyku wraz z rozbudową ołtarzy przyściennych, postanowiono umieścić szafkę z konsekrowanym na widoku publicznym.

Obecnie, po reformach II Soboru Watykańskiego ołtarze są wolno stojące. Pozwoliło to na lepsze ukazanie tabernakulum, które nie ginie już ogromnym, pełnym przepychu ołtarzu. Współczesne tabernakulum to ognioodporny sejf, często wyzłacany, z inskrypcją IHS na froncie. Coraz częściej odchodzi się od umieszczania tabernakulum na prezbiterium, w ten sposób podkreślając rolę samego ołtarza; umieszczany w osobnej nawie, bądź kaplicy jest bliższy wiernemu i pozwala lepiej odczuć obecność Pana podczas adoracji.

Wieczna lampka

Jej pochodzenie sięga starożytności, kiedy lampki oliwne z gliny lub brązu napełniano tłuszczem, głównie oliwą i służyły do oświetlania domów i kościołów. We wczesnym średniowieczu utrwalił się zwyczaj palenia lampki w dzień i w nocy przed miejscem przechowywania Najświętszego Sakramentu. Stąd jej nazwa "wieczna".

Wieczna lampka wykonana była dawniej ze srebra, miedzi i złoconego brązu, posiadała kształt gołębicy, ryby lub ozdobnego kosza. Zawieszano ją nad tabernakulum, czuwając by nigdy nie zgasła. Obecnie stosuje się lampy elektryczne, wykonane z czerwonego szkła, koloru symbolizującego miłość Boga do Ludzi.

Baldachim

Ozdobny daszek niesiony nad monstrancją z Najświętszym Sakramentem podczas procesji eucharystycznych. Jego pochodzenie jest związane z etykietą dworską; niegdyś nad niektórymi władcami noszono baldachim, by ochronić go przed uciążliwym słońcem lub deszczem. Była to oznaka czci i ważności osoby, nad którą niesiony był przez sługi baldachim. Symbolika ta zachowała się do dzisiaj w naszej liturgii; niesiony przez służbę liturgiczną baldachim symbolizuje naszą cześć oddawaną Chrystusowi obecnemu w Eucharystii.

Kropidło i kociołek

Kropidło - jest to sprzęt liturgiczny używany podczas obrzędu aspersji (oczyszczenia). Poprzez pokropienie wodą święconą w tym zastępującym akt pokuty obrzędzie, wierni wspominając swój własny chrzest poddają się duchowemu oczyszczeniu. W Piśmie Świętym czytamy: "Pokropisz hizopem Panie, pokropisz aż nad śnieg wybieleję". Kropidło stosujemy także przy udzielaniu sakramentaliów: poświęceniu różańców, medalików itp. Kropidło jest używane także przy wizytach kolędowych; gdy skrapiamy wodą święconą nasze mieszkania, prosząc o błogosławieństwo dla nas przez cały rok. Kropidło może być metalowe lub sporządzone z trzciny.

Kociołek - zazwyczaj metalowe i ozdobne naczynie przypominające wiaderko z rączką, służące do przenoszenia wody święconej podczas obrzędu aspersji.