Dzwonki i gong

Dzwonki z uchwytem, którymi ministranci dzwonią w czasie celebracji Eucharystii oraz nabożeństw służą do sygnalizowania zmiany postaw w zgromadzeniu liturgicznym. Gong jest to metalowa czasza umieszczona na stopce, w którą ministrant uderza drewnianą pałką. Z kolei gong służy do szczególnego wyróżnienia momentu przeistoczenia we Mszy św. Zwyczaje dotyczące sposobu i ilości wykonywanego dzwonienia i uderzeń gongu są bardzo zróżnicowane. Dokumenty liturgiczne wspominają, iż ministrant winien dać znak dzwonkiem przed przeistoczeniem, aby wierni przyjęli postawę klęczącą. Ponadto zaleca się dzwonienie:

• po modlitwie wiernych
• po przygotowaniu darów, przed: "Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę..."
• po śpiewie Sanctus, a przed epiklezą (np. "uświęć te dary mocą twojego Ducha...")
• po przeistoczeniu a przed aklamacją po przeistoczeniu (np. "Oto wielka tajemnica wiary")
• po śpiewie Baranku Boży

Winno się zadbać, by zarówno dzwonienie jak i gongowanie było wykonywane starannie i dokładnie, a nade wszystko - w odpowiednich momentach.